στοχάσου

 

πριν, ψηλαφίσεις τις μορφές που προσπαθείς να θυμηθείς… πριν, τα χέρια σου προτάξεις… πριν άχνα βγάλεις…

απλά στοχάσου…

γιατί τα πάντα φαντάζουν ψεύτικα… κι οτιδήποτε ζυγώνει φιλικά, σ’ έχουν μάθει να φοβάσαι;;;

στοχάσου…

ακόμα τι χρωστάς κι αν ο δήθεν τσαμπουκάς σου, τολμά να τ’ αντέξει!!! δεν είναι νεκρό ότι κείτεται αιώνια… ακόμα κι έπειτα, απ’ την κραυγή βοήθεια, η… ανάσα σου, εξακολουθεί να επιζεί… με την έλευση των παράξενων αιώνων, ακόμα… κι ο θάνατος, μπορεί ν’ αποβιώσει...

απλά στοχάσου…

πως ακόμη κι οι βιασμένες… της σημερινής σου πτώσης συλλαβές, ανάσα είναι!!! κι είναι αυτή, που τη στερνή ώρα τούτη, θα σε σώσει τελικά …

στοχάσου…

κι ατένισε λίγο παραπέρα… μην εξακολουθείς να στρέφεις το βλέμμα μοναχά, εκεί που από παιδί σε ‘μαθαν να κοιτάς… εκεί που μόνο αυτοί, επιθυμούν… οι προκλήσεις της ζωής, σκοπό δεν  έχουν να σε παραλύσουν, μα… να σε βοηθήσουν ν’ αναλήψεις, ποιος πραγματικά είσαι…

στοχάσου, απλά…

κι εκφράσου… στης εσωστρέφειας τα λημέρια, ανέκαθεν χανόταν η ουσία… κι έτσι ξαφνικά… ως δια μαγείας… κάθε αντίσταση, όσο ισχυρή κι αν σου φαντάζει, έχει ήδη μειωθεί… κι ανάσα σου, πάλι μια αρχή…  μια νέα αρχή!!!

στοχάσου…

τι ‘ναι τούτο, που η αχλή μου και το έρεβος σου δίνει… κι ανάσαινε… τολμάς;;;