θυμάμαι

το χώρο θυμάμαι… μα ακόμα πιο έντονα, εκείνο το νεαρό ξανθό κορίτσι στο γκισέ θυμάμαι… π’ αγνοώντας – περιφρονώντας επιδεικτικά, τους ανήμπορους συνανθρώπους της οι οποίοι μπροστά της στέκονταν ευλαβικά, μήπως κι απ’ την ίδια εξυπηρετηθούν, εξακολουθούσε να χαριεντίζεται προκλητικά, με το χαλβά συνάδελφο της…
 
κι άλλα θυμάμαι… τις μνησίκακες, απαίδευτες φάτσες τους θυμάμαι… που είναι μονάχα απ’ τις ράτσες τους ικανές, τα ζώα και τους ανθρώπους να διαχωρίσουν…
 
την αίσθηση θυμάμαι… την αίσθηση της ματαιότητας, που με κυρίευσε παρατηρώντας τα αποσβολωμένος όλα αυτά… την ατελείωτη ουρά στην τάση των περισσοτέρων, να σκάβουν τριγύρω τους μια τεράστια τάφρο… να βουλιάζουν οικιοθελώς, σ’ έναν πελώριο βάλτο…
 
κι άλλα περιστατικά, ακόμα θυμάμαι… δεν είναι ζωή αυτή για μένα… μέσα απ’ τα δόντια μου, επαναλάμβανα συνεχώς… δεν επιθυμώ τη ζούγκλα αυτή, που σ’ αιμοδιψή όντα τους έχει μετατρέψει… στις πράξεις τους, στα λόγια τους… απαγχονισμός! παντού, ακόμη και στην αγάπη από φόβο δειλιάζουνε… τους συνανθρώπους τους χλευάζουνε, τα πάντα μετουσιώσανε σ’ ένα τεράστιο εγώ!!!
 
να φύγω ήθελα θυμάμαι… να φύγω τρέχοντας μακριά… απ’ την βδελυρή πλημμυρίδα της ματαίωσης τους… παθογόνοι ιοί, π’ ανεξέλεγκτα πολλαπλασιάζονται… ακόμα κι ο διάβολος πλέον μαζί τους γελά, για δες…
 
όλα αυτά κι άλλα πολλά, τη στιγμή εκείνη π’ έζησα θυμάμαι… σε ποίον όμως να τ’ αναφέρεις, σε ποίον να τ’ εκμυστηρευτείς… όλοι στο μικρόκοσμο μας έχουμε αποσυρθεί… στο έρεβος αυτό, π’ απέλπιδα ενδεχομένως σε καλεί ή να υπερασπιστείς την ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια… ή στον ίδιο βάλτο μαζί μ’ αυτούς, να γλιστρήσεις αργά κι εσύ…
 
πριν την πλάτη μου στρέψω, πριν αθόρυβα χαθώ, ένα χτύπημα στον ώμο θυμάμαι… και των αβίαστων λέξεων μου την ηχώ… αν θελήσεις, αν μπορέσεις, αν τη διάθεση έχεις εσύ άγνωστε, να μ’ αφουγκραστείς… αν παρ’ ελπίδα, στα λόγια μου δώσεις, λίγη προσοχή… μονάχα τούτο τόλμησε σε παρακαλώ… ν’ αγαπήσεις όχι εμένα, μα τ’ όνειρα μου… εκεί, εκεί… π’ εκκολάπτεται μια άλλη ζωή!!!…