νο(υ)σοκομείο

kittaro blog




kittaro



χαράματα σχεδόν, το σαγηνευτικό λήθαργο της αυγής, διακόπτει του τηλεφώνου ο χτύπος...

καλημέρα κύριε, σας περιμένουμε, έτοιμοι είμαστε... η ώρα ήρθε...

λεπτά μετά, το σώμα το μυαλό και η καρδιά στο θάλαμο αναμονής... να τα κουρσέψουν επιθυμούν, τις λέξεις περιμένουν να τους πάρουν, τ' όραμα, τις σκέψεις...

πρωτίστως μ' αιμοληψία ξεκινάν... μα, κύριε... μ' απορία η ειδικευόμενη με κοιτά... παπαρούνες, ξέρω παράδοξο φαντάζει μα... παπαρούνες, στις φλέβες σας κυλούν...

σε ψυχίατρο με παραπέμπει, το ανάκλιντρο ακολουθεί... και ξάφνου, κάποιος το... βλέμμα μου, τα μάτια μου κοιτά(!) κι αναφωνεί... αλήθεια, πάντα τόσο σπινθηροβόλα και κόκκινα ήταν;;; αφιόνι μ' ορμή αναβλύζουν!!!

ρητορικό τ' ερώτημα του προφανώς, καθώς το παραπεμπτικό του για τον οφθαλμίατρο, στο χέρι μου ήδη κρατώ... έκπληξη και τούτη(!)...

σαν άλλος πολύφημος φαντάζει, πίσω απ' το μεγεθυντικό φακό του... με το 'να του μάτι, το μυαλό μου αυτός κοιτά(!) το βλέμμα μου δεν τον απασχολεί... μα, αλλού εστιάζει... κύκλωπας το μάτι του στη θέα μου... και το μυαλό μου άραγε, θησέας;;; ίσως για αυτό ακόμα ν' απορεί, πως από κει κατόρθωσα και βγήκα, νικητής...

σε θαλάμους εξωτερικών ιατρείων πλέον... κλινήρης κι ήρεμος μου ζητούν να παραμείνω μέχρι το διευθυντικό επιτελείο, να μ' επισκεφτεί ξανά... πίσω από ξεθωριασμένες κουρτίνες... εμποτισμένες πόνου ιστορίες... τα ξεχαρβαλωμένα, τηλεφωνικά σύρματα παίρνουν φωτιά... ενισχύσεις καλούν... ιδιάζουσα περίπτωση ο κύριος αυτός, ενημερώνουν... 

έφτασαν, είναι κιόλας εδώ... έπειτα απ' τη σύντομη ενημέρωση, ο επικεφαλής ξεκινά... κύριε μαζί σας θα 'μαι ειλικρινής... δεν έχω συναντήσει κάτι ανάλογο ξανά... μοναχά στη βιβλιογραφία ένα ανάλογο περιστατικό θυμάμαι κι αυτό με κάθε επιφύλαξη... αδυνατώ σε γνωμάτευση ή έκβαση να καταλήξω... μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, να πω...

κι όμως... με περίσσιο θράσος, να τον διακόψω τολμώ, η απάντηση σας ειν' απλή!!! πολλοί έχουν περιορισμένη ζωή μέσα τους κι αρκετό θάνατο, κάποιοι άλλοι...  ανέκαθεν, πίσω απ' τη φαινομενική γαλήνη, ελλοχεύουν σοβαρότατοι κίνδυνοι σε διάφορες μορφές... τύχη και τείχη... άρνηση, μονάχα μια άρνηση... τίποτε άλλο... ξέρετε, δε χρειάζονται πολλά για να πεθάνεις... κι εγώ, από παιδί πεθαίνω σε ταξίδια... άραγε τι λέτε... είστε έτοιμος ν' ακούσετε για την ατελεύτητη αρχή της ζωής και θεραπείες που στηρίζονται... στου νου την επιστήμη, φαρέτρα να πλέξετε απ' της νύχτας την κόμη ή μήπως προτιμάτε κι εσείς, ν' ακολουθήσουμε τα τυπικά;;;




βιώματα
Σεπτεμβρίου 12, 2012
0

Search

Follow