κρίνο

λέξεις… σκέψεις… διάσπαρτες λεηλατώ…  σαν άλλος συλητής κι εγώ… όνειρα ψυχρά, σ’ εποχές, που η ιστορία νυχθημερόν, μ’ όλεθρο ποτίζει… μετέωροι ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική… οπαδοί του πεσιμισμού, επιδιώκουν να μας πείσουν, πως μόνη μας ελπίδα, η βουτιά στο κενό…

κι όμως! κάπου εκεί… ανάμεσα σε σκέψεις ανύπαρκτες μα κι υπαρκτές, τολμώ να ερωτευτώ τον κόσμο που ποθώ… κι όποιες μορφές αναγνωστών, ακολουθούν τα βήματα μου, με κάνουν ακόμα να χαμογελώ και να συνηγορούν σ’ αυτό…

ενδεχομένως, ο θάνατος για κάποιους να είναι λύτρωση… όμως, υπάρχουν πάντα κι αυτοί, που τον αντιμετωπίζουν σαν πρόκληση ζωής!!! τι κι αν τους περιβάλει τ’ απόλυτο σκοτάδι… κρίνο, διάφανο λευκό, είναι το χαμόγελο τους...